Schilderen: verschil tussen versies
| (Een tussenliggende versie door een andere gebruiker niet weergegeven) | |||
| Regel 17: | Regel 17: | ||
| − | Een wereld waarin helemaal geen schaduw is kan niet geschilderd worden, dus de lila moet wel concessies doen aan de manier van expressie. Omdat een lila altijd het ding of de persoon in zijn totaliteit ziet, heeft hij vaak ook geen perspectief nodig. | + | Een wereld waarin helemaal geen schaduw is kan niet geschilderd worden, dus de lila moet wel concessies doen aan de manier van [[expressie]]. Omdat een lila altijd het ding of de persoon in zijn totaliteit ziet, heeft hij vaak ook geen perspectief nodig. |
Een lila ziet zowel de onderkant, de achterkant, de voorkant, de zijkanten de bovenkant van iets in één blik. Omdat het schilderen op een papier of doek om aanpassingen vraagt, ziet een schilderstuk of een kleurtekening of schildering er vaak wat vreemd uit, maar dat behoort bij de lila manier van doen. | Een lila ziet zowel de onderkant, de achterkant, de voorkant, de zijkanten de bovenkant van iets in één blik. Omdat het schilderen op een papier of doek om aanpassingen vraagt, ziet een schilderstuk of een kleurtekening of schildering er vaak wat vreemd uit, maar dat behoort bij de lila manier van doen. | ||
Huidige versie van 27 jun 2016 om 20:24
Als mensen schilderen zijn er een paar kernelementen waarin men verder kan komen:
- Het onderscheiden van de vorm.
- Het leren onderscheiden van proporties, structuur van lijnen en massa, het zien van perspectief, harmonie en ontwerp.
- De expressie die ligt in dat wat er tot uitdrukking wordt gebracht qua gevoel of anderszins.
- Het zoeken naar de schoonheid en de charme zodat mensen erdoor geboeid zijn.
- Het moet iets te maken hebben met een eigen schoonheidsbeleving en de verbeeldingskracht die daarmee gepaard gaat.
- Het kleurenspel met al zijn afwisselingen en spanningen door lijn en vorm.
Als een lila iets schildert, dit heet een lila, kan dat andere effecten hebben, bijvoorbeeld geen perspectief, geen schaduwen maar wel kleuren.
Een wereld waarin helemaal geen schaduw is kan niet geschilderd worden, dus de lila moet wel concessies doen aan de manier van expressie. Omdat een lila altijd het ding of de persoon in zijn totaliteit ziet, heeft hij vaak ook geen perspectief nodig.
Een lila ziet zowel de onderkant, de achterkant, de voorkant, de zijkanten de bovenkant van iets in één blik. Omdat het schilderen op een papier of doek om aanpassingen vraagt, ziet een schilderstuk of een kleurtekening of schildering er vaak wat vreemd uit, maar dat behoort bij de lila manier van doen.
Omdat een lila leeft boven tijd en tijdeloosheid, zijn er ook niet altijd jaargetijden te ontdekken in zijn lila's. Alles is er tegelijkertijd, en dat kan ook zo tot uitdrukking gebracht worden als dat past in de gebeurtenis.
Wat een lila schildert is altijd een uitdrukking van hoe hij zelf is, hij is de schilder, het schilderstuk en het schilderen. Hij is de lila schilder, de lila en het lila schilderwerk. De lila's noemen al hun creaties dan ook een lila, omdat zij hun werk zelf zijn. Een lila, een lila werkstuk dus, kan niet voldoen aan menselijke mentale normen van schilderen of tekenen.
