Gekte, lila
De lila gekte komt het meest tot uitdrukking in gesprekken. Dat zijn geen menselijke gesprekken die zinnig zijn. Het zijn gesprekken die ogenschijnlijk nergens over gaan en ze springen van de hak op de tak. De gesprekken gaan ook niet specifiek ergens over, ze hebben geen doel voor ogen. Je weet nooit welke richting het gesprek uit zal gaan. Toch komt er dan opeens iets uit, een ontdekking of iets anders, ook ogenschijnlijk zomaar opeens.
Het is het beste te omschrijven dat lila's zomaar in het wild wat zeggen, en zonder dat iemand het eigenlijk weet gaat het naar een bepaalde ontdekking toe. Dat is een lila weten, het is verbluffend eenvoudig en volstrekt ingenieus. Het gaat ook altijd recht op het doel af. En opeens ligt het balletje in de hole, voordat iemand er erg in heeft. Voor mensen is het een gekte, omdat ze het niet snappen. Maar voor lila's is het normaal.
Het is de lila dronkenschap waarin van alles gebeurt wat niets met het mentaal te maken heeft. Die gekte voelt heel ruim, vrij en oneindig, omdat er in die lila gekte niets is waaraan moet worden voldaan, of waaraan ergens iets beantwoord moet worden.
De glimlach van de lila gekte is wat debiel aandoend. Het is geen mentale glimlach, toch gaat er een grote aantrekkelijkheid van uit, psychisch gezien.
